"Dziesięć indyjskich cyfr to: 9 8 7 6 5 4 3 2 1.
Za ich pomocą, oraz przy użyciu znaku 0, zwanego przez Arabów zephirum, można zapisać każdą, dowolnie wybraną liczbę."
W 1202 roku Leonardo Pisano wydał "Księgę obliczeń", w której oficjalnie zdefiniował dziesiątkowy system liczbowy. Ten wybitny uczony wpłynął na rozwój matematyki dokonując wielu istotnych odkryć, które współcześnie są powszechnie stosowane. Podróżując po Bliskim Wschodzie zgłębiał metody matematyczne Euklidesa, by stworzyć własne koncepcje, przedstawiane ówcześnie w Europie. Powstanie systemu liczbowego, algorytmów obliczeniowych, metod algebraicznych, działań na ułamkach zmieniło życie ówczesnych ludzi. Toskańscy uczeni odrzucili tradycyjne metody obliczeniowe (koraliki na sznurku czyli liczydła) i rzymskie zapisy obliczeniowe. Rewolucyjne osiągnięcia uczonego zdefiniowały nie tylko pola matematyki.
"Księga obliczeń", najbardziej znane dzieło Fibonacciego, przez stulecia stanowiło niemal bestseller. Kopiowana odręcznie, początkowo nie wzbudziła jednak zainteresowania kupców, którzy obawiali się nowego systemu zapisu. Oprócz teorii i przykładów zadań dla kupców, autor w trzeciej części księgi zawarł zadania praktyczne, na przykład: "Pies poruszający się ze wzrastającą arytmetycznie prędkością goni zająca, którego prędkość również zwiększa się arytmetycznie. Jaką odległość pokonają zwierzęta, zanim pies dogoni zająca?" Zainteresowanie człowieka przyrodą i tworzeniem obiektów na jej podobieństwo towarzyszy mu od prehistorii. Organiczne koncepcje kształtowania przestrzeni i przedmiotów stanowiły istotny punkt odniesienia dawniej, kiedy jednym z obowiązków sztuki było imitowanie natury. Wdrażanie postaw szacunku i zrozumienia dla środowiska, w którym żyjemy, jest szczególnie ważne, również obecnie. Sposoby rozwiązywania problemów w przyrodzie mogą zostać przetworzone na potrzeby współczesnych relacji między kulturą a naturą. Nowe możliwości wykorzystywania nauk matematycznych i biologicznych w architekturze i wzornictwie spopularyzowały w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku programy do projektowania parametrycznego. Dzięki temu możliwości kształtowana formy stały się skomplikowane, często niezrozumiałe nawet dla jej twórcy. Projektowanie w odniesieniu do ludzkiego ciała wyznaczyło kanony ergonomii. Parametr ludzki zdefiniował wiele wartości, które współcześnie funkcjonują jako elementy składowe złożonych konfiguracji.
Integracja natury i projektowania niesie jednak wiele zagrożeń. Mnogość parametrów, tworzących przekaz, czyni go nieczytelnym. Ważna jest synteza danych, wybór parametrów kluczowych. Twórca odczytuje informacje, filtruje je, hierarchizuje względem własnych koncepcji. Każdy projekt jest zbiorem zinterpretowanych informacji, analogicznie jak bionika w projektowaniu opiera się na znalezieniu i wyabstrahowaniu wybranych zasad. Trudno jest jednoznacznie stwierdzić, gdzie kończy się naśladownictwo natury a zaczyna twórcze wykorzystanie reguł geometrycznych i konstrukcyjnych. Obserwacja natury to początek poszukiwań. Kluczowe jest zbieranie i analizowanie danych, wybór parametrów determinujących.
Parametr dający władzę
Pozycja twórcy, zbudowana w oparciu o zbiór parametrów, którymi konfiguruje, optymalizuje formę (budynek, przedmiot, przestrzeń) jawić się może jako dominującą. Władcze aspiracje wspiera między innymi koncepcja cyfrowo-botanicznego projektowania, autorstwa Dennisa Dollensa, oparta na poglądach naukowca Richarda Dawkinsa. Brytyjski badacz porównał DNA do księgi życia, nad którą kontrolę sprawuje demiurg- istota ludzka.
Parametr obarczony błędem
Intrygujące okazało się dla mnie syntetyczne przedstawienie motoryki charta w galopie. Ze względu na złożony charakter zagadnienia, na podstawie wyodrębnionych faz ruchu, ukazany został wyróżniony parametr. Wybór kluczowego czynnika, dokonano na podstawie osobistej, jednostkowej wiedzy, doświadczeń i intuicji. Moja analiza znaczeń biologicznych ukazuje subiektywny punkt widzenia. Parametr jest wartością ścisłą i mierzalną, jednak wskutek przetworzenia traci obiektywny charakter. Interpretacje parametrów oraz ich zastosowanie bywają twórcze, czasem jednak okazują się schematyczne. Natura nie dostarcza jednoznacznych odpowiedzi, mnoży pytania, wątpliwości. Do nas zatem należy decyzja, jak je wykorzystać, aby wzbogacały wypowiedź czy potwierdzały tezę, nie natomiast ukazywały płytkość myślenia czy podążanie utartymi schematami.
Literatura: Lehmann I., Posamentier A.S., „Niezwykłe liczby Fibonacciego. Piękno natury i potęga matematyki”. Warszawa, 2014r. ISBN 978-83-7961-072-3 Klein L. „Żywe architektury. Analogia biologiczna w architekturze końca XX wieku”. Warszawa 2014r. ISBN 978-83-64986-00-0 Pr. zbior. pod red. W. Dreszera „Bionics”.Poznań, 1995r. ISBN 83-904027-9-3
